2017
Was een jaar waarin ik al mens, partner , moeder , dochter en ondernemer erg op de proef werd gesteld. Een jaar lang waarbij alle bovengenoemde rollen een vraag werden en/of ik daar aan voldeed. Daarnaast of ik de rollen nog überhaupt wilden.
Elke dag, week, maand zakte ik verder weg in het putje. En wat dan niet kan uitblijven is dat je op een gegeven moment moet erkennen dat je tegen dan wel burn-out aan zit of hebt. Ik was zo moe van het knokken, de kar trekken en telkens weer door gaan.
Naar een psychiater toe en daar je verhaal doen zou het meest logische zijn, echter heb ik daar niet voor gekozen. Daar had ik geen zin meer in. Het blijft dan om de brei heen draaien. Inmiddels werd ik door Linda en Laura goed opgevangen. Zij namen op een gegeven moment mij veel uit handen. Dingen waar ik de puf niet meer voor kon opbrengen.
Als echtgenote keek ik natuurlijk naar mijn eigen aandeel in de relatie. Terwijl mijn manlief onveranderlijk is van dampkring en ik voel, weet dat hij onvoorwaardelijk van mij houdt. Gelukkig kwam ik weer bij zinnen en stelde mij zelf weer open naar hem toe.
Moeder zijn vind ik moeilijk, moeilijk omdat je graag het beste voor je kind wilt, je zelf weg cijfert voor je kinderen, je steeds weer jezelf oppept om het beste voor je kind te doen. Maar er komt een moment dat je niet meer kunt. Hoe wijs is je kind dan als hij zelf zegt, mam, willen we een goede relatie houden, laat ik dan ergens anders gaan wonen. Inmiddels zijn we op zoek naar een plek waar we met zijn allen een goed gevoel bij hebben.
Terwijl dochterlief ook het nest verlaat voor de komende 4 maanden. Ik ben blij voor dat ze durft, dat ze het aangaat. Ik ben trots op mijn kinderen, op hun lef, op hun eigenzinnigheid en dat ze voor zichzelf staan.
Als dochter zijnde sta je natuurlijk aan de andere kant. Ik dacht eindelijk dat we een relatie hadden bereikt van onvoorwaardelijke liefde, echter bleek dat zo niet te zijn. Samen hebben we nog een weg te gaan.
Mijn grootste leerschool ondernemer zijnde , in deze rol vroeg ik mij zelf steeds af, wie ben ik nou om jou wat te leren. Wat wil ik wel en wat niet. Waar liggen nu mijn talenten, wat vind ik nu leuk, waar word ik door geïnspireerd, hoe verdien ik geld en zo dat ik Laura en mijzelf kan betalen, zonder dat ik dingen doe die niet bij mij passen. Wat besteed ik uit. En dan nog maar niet te spreken over dompers. Hele grote dompers. In mijn naïviteit en basis geloof zo geraakt te zijn.
Kortom een jaar met diepe dalen, maar ook zeker pieken. Ik ben er weer een beter mens van geworden. Ik sta eindelijk open voor vergeving en dankbaarheid. Eindelijk woorden die gevoelens werden en niet alleen woorden.
Cassandra
